Aż nas brzuchy bolały od tego myślenia
myśleliśmy tylko, jak by szkodzić
wydzwaniać do drzwi
podwijać sukienki dziewczynkom
strzelać w nie nasionami łubinu
skakać przez płoty i kraść cytryny
i zaraz je z pogardą wyrzucać
ze mnie był dzikus najgorszy
chociaż ze wstążką we włosach
nikt lepiej niż ja nie wiedział, kiedy gra się w kapsle
i w której bramie
nikt bardziej nie podżegał do okropnych wybryków
i tak straciłam szansę na przyjaciółki
i zyskałam sławę dzikusa
ja, nieznająca strachu okularnica.
Przełożyła
Barbara Jaroszuk
czyta Beata Jewiarz
Nos dolía el vientre de tanto pensar
sólo pensábamos en hacer daño
en llamar a los timbres
en levantar las faldas de las niñas
en tirarles los altramuces
en saltar tapias para robar limones
y después arrojarlos al suelo con desprecio
yo era el peor de todos
aunque llevara un lazo atado en la melena
yo sabía a qué hora jugaban a los cromos
y en qué portal
yo incitaba a los niños a las mayores fechorías
así perdí la posibilidad de tener amigas
y gané fama de salvaje
la niña con gafas que no le temía a nada.
z: Lo seco, Isabel Bono, Bartleby editores, 2017
czyta Lorea Aguirre
Isabel Bono, ur. w 1964 r. w Maladze. W wieku siedmiu lat napisała swoje pierwsze opowiadanie, a dwa lata później zaczęła prowadzić dziennik snów, który prowadzi do dziś, w formie bloga pod tytułem La espuma de las noches (Piana nocy). Pierwsze wiersze napisała w wieku dziewiętnastu lat i niedługo potem znalazła się w stworzonej przez Diario Sur antologii młodej poezji malagijskiej. Za tom Los días felices (Szczęśliwe dni, 2003) zdobyła Nagrodę Poetycką im. Leona Felipe (2012). W 2016 roku zdobyła Nagrodę Café Gijón za swoją pierwszą powieść Una casa en Bleturge (Dom w Bleturge, 2017). Niedawno opublikowała drugą, zatytułowaną Diario del asco (Dziennik wstrętu, 2020).
Isabel Bono, born in 1964 in Malaga. She wrote her first short story at the age of seven, and two years later, she had started a dream journal that she continues to this day in the form of a blog called La espuma de las noches (Night foam). She wrote her first poems at the age of nineteen, and soon she found her way into the Diario Sur anthology of young Malagenean poetry. For the volume Los días felices (Happy Days, 2003), she won the Leon Felipe Award (2012). In 2016 she won the Café Gijón Award for her first novel, Una casa en Bleturge (A house in Bleturge, 2017). She has recently published her second novel Diario del asco (Journal of Disgust, 2020).
Barbara Jaroszuk, argentynistka, wykładowczyni i popularyzatorka literatury latynoamerykańskiej w Polsce, autorka ponad czterdziestu przekładów literackich z hiszpańskiego, jak również monografii pt. Traumy i zabawy. Współczesna proza argentyńska (1983-2013). Laureatka Nagrody Instytutu Cervantesa w Polsce za Tłumaczenie Literackie (za Spaloną forsę Ricarda Piglii, 2011) i Nagrody Nowa Twarz przyznawanej tłumaczom przez redakcję Literatury na Świecie (za Sztuczne oddychanie Ricarda Piglii, 2010).
Barbara Jaroszuk, an expert in Argentinian studies, lecturer and popularizer of Latin American literature in Poland, the author of over forty Spanish literary translations, as well as the monograph Traumy i zabawy. Współczesna proza argentyńska (1983-2013) (Traumas and games. Contemporary Argentinean prose (1983-2013)). A winner of the Cervantes Institute Award in Poland for Literary Translation (for Ricardo Piglia's Money to Burn, 2011) and the Nowa Twarz Award given to translators by the editorial team of Literatura na Świecie (for Ricardo Piglia's Artificial Respiration, 2010).